Geschiedenis van de moderne dans

Aan het begin van de twintigste eeuw wilden een aantal dansers in hun dans een meer natuurlijke en persoonlijke relatie leggen tussen de vorm van een beweging en de inhoud ervan. Ze wilden liever verhalen uit de echte wereld dansen, dan die uit de geromantiseerde sprookjeswereld van het klassieke ballet. De moderne dans kent vele technieken. Zij dragen allemaal de naam van de bedenkers: Martha Graham en Merce Cunningham zijn twee van de bekendste. Wat de moderne manieren van dansen gemeenschappelijk hadden, en waarin zij verschilden van de klassieke techniek, was het feit dat juist de romp belangrijk werd als centrum van gevoelens en als startpunt van bewegingen. Er wordt gebruik gemaakt van 'contraction' en 'release' van de rug, parallel posities, het dansen dichter bij de vloer, vaak op blote voeten, en het feit dat mannen en vrouwen dezelfde bewegingen mogen uitvoeren. Bij dat onderzoek, die zoektocht naar een passende bewegingstaal, gebruikten ze het hele scala van menselijke bewegingen, van hele gewone alledaagse zoals lopen tot en met hele complexe en bijzondere. Van hele bekende en westerse tot onbekendere en niet-westerse. Vanaf toen kon elke beweging in de danskunst worden gebruikt. Moderne dans is nog steeds in ontwikkeling.